Friedrich Ellersiek - Pro Kio

noktiĝos."

Merten iris tra la arbaro al ties rando, por poste kune kun Kruse esplori ĉi tiun. Sur la tero, malsekigita per degelinta neĝo, ankaŭ pli malnovaj piedsignoj ankoraŭ klare markiĝis. Subite von Merten ekhaltis. "Jen la piedsigno de la murdisto", li diris.

"EI kio vi vidas tion?" la sekvinta urbestro demandis.

"El la profundeco de la enpremo. Tiu, de kiu devenas ĉi tiu piedsigno, portis pezan ŝarĝon. Tamen ne estis arbaristo aŭ kamplaboristo, sed viro el la bona societo. La enpremo klare montras elegantan ŝuaĵon."

Merten klinis sin teren, por precize mezuri kaj skizi la enpremojn; poste li laŭiris ĉi tiujn malantaŭen trans la kampon.

"Ĉi tie la murdisto senvestigis la kadavron kaj metis ĝin en la sakon", li diris, alveninte en loko, kie ankoraŭ kuŝis pluraj, parte plenigitaj, parte malplenaj sakoj kaj kie la tero estis forte trafosita. "Serĉu ĉi tie plej detale, Kruse, ĉu vi trovos ion. Dumtempe mi plue laŭiros la piedsignon."

Ĝi kondukis, kiel li estis supozinta, al la fervoja taluso. Tamen ĝi ne finiĝis tie, sed laŭiris apud la taluso. La murdisto evidente estis veninta de la proksima stacio, de Altburg. ĝis tie li, post kiam li estis ĵetinta la kadavron el la vagono, ankoraŭ estis veturinta. En Altburg li estis forlasinta la vagonaron kaj poste reirinta.

"Kiom distance estas de ĉi tie ĝis la stacio Altburg?" Merten demandis la urbestron.

"Apenaŭ dek minutojn. La stacio bedaŭrinde estas tre malproksime de la urbo, pli ol duonan horon."

"Ĉi tie li rapide kuris", Merten daŭrigis, ne atentante la plendon de la urbestro.

"El kio vi vidas tion?"

"La enpremoj de la piedfingroj estas multe pli profundaj ol tiuj de la kalkanoj. Lia rapido cetere estas tre facile klarigebla: li devis timi, ke fervoja gardisto, kontrolanta la relvojon, aŭ iu alia rimarkus la kadavron, kvankam la loko, kie li elĵetis ĝin, estis tre bone elektita. La malaltaj pinglarbetaĵoj, kiuj certe estas plantitaj por ŝirmi la relvojon kontraŭ terŝoviĝoj aŭ neĝblovadoj, devis sufiĉe kaŝi la korpon. Ni devos fari niajn esplorojn ankaŭ en la stacio, sed nun ni volas ankoraŭ uzi la malaperantan taglumon por laŭiri la piedsignon al la alia flanko."

Ili reiris al la loko, kie Kruse ankoraŭ fervore serĉis. Ne interrompante lin eĉ nur per unu demando, Merten poste sekvis la piedsignon de la murdisto, facile ekkoneblan sur la malseketa kampo.

Ĝi kondukis rekte al la densaĵo, en kiu la kadavro estis trovita. De tie ĝi ne plu estis ekkonebla, post kiam pluraj homoj, certe ankaŭ scivolemuloj, al kiuj la arbaristo rakontis pri sia trovaĵo, estis irintaj tie. Merten pro tio encirkligis la lokon. Li ĉirkaŭiris ĝin en distanco de unue proksimume dudek, poste de duoble tiom da paŝoj, kun speciala atento observante la flankon for de la fervojo, kaj efektive sur ĝi li retrovis la jam konatajn piedenpremojn. Li tuj konstatis ilin per komparo kun la farita skizo. Nun li plue laŭiris la piedsignon. Ĝi kondukis en akuta angulo al la ŝoseo, sur kiu ili antaŭe estis veturintaj. Ĉi tie, sur la malmola kaj multe pli suririta vojo, ne plu estis eble daŭrigi la laŭiradon de la piedsignoj, des malpli, ĉar la nokta mallumo jam komenciĝis.

"Nun ankoraŭ la loko, en kiu la kadavro estis elĵetata, devas esti precize esplorata."

"Sed estas jam tro malluma, sinjoro kriminalkomisaro."

"Por tio mi havas mian lanternon." Alveninte en la loko de la fervoja taluso, kie la piedsigno de la murdisto deflankiĝis de ĝi, von Merten eklumigis sian lanternon kaj komencis plej precize efektivigitan esploron. Rompe difektitaj branĉoj signis la lokon de la surfalo. Sur unu el ili pendis malgranda strio de flavegriza ŝtofo, kiun Merten metis en sian leterujon. Same tien li metis pecon da papero, kiu kuŝis malproksime inter altaj herboj kaj sur unu flanko montris jenan surpreson:

Te

Fakt

P

Sinjorino A

Granda Hotelo

Senpere sub kaj post tiuj vortoj la papero estis forŝirita. Sur la alia flanko troviĝis krajone skribita noto: "T. 11. 40, L. 5. 29."

Tio estis ĉio; iu alia objekto malgraŭ plej zorgema esploro ne estis trovata.

"Ĉu vi opinias, ke tio iel estas valora?" la urbestro demandis kun seniluziigita mieno.

"Certe. La papereto ĝuste estas eksterordinare grava por la trovo de la murdisto, kaj verŝajne ankaŭ la peceto da ŝtofo, kiu sendube devenas de la vestaĵo de la murditino; por vi eble ne", von Merten ridetante respondis. "Kion mi konkludas el la trovaĵoj, vi vidos hodiaŭ vespere. Nun al la stacio." —

La fervoja asistanto, kiu la pasintan nokton deĵoris, estis revenonta nur post kelka tempo por la venontnokta deĵoro. Sed la suboficisto, kiu ĉe la peronbarilo kontrolas kaj deprenas la biletojn, ĉeestis.

"Ĉu vi memoras, kiu en la pasinta nokto forlasis la vagonaron ĉi tie?" Merten demandis lin.

"La rapidvagonaron, kiu haltas ĉi tie nur, kiam la princo venas por ĉasi, kio hodiaŭ ne okazis, kompreneble neniu forlasis, ĉar ĝi senhalte traveturis", respondis la suboficisto.

"Certe; sed ĉu la ordinaran vagonaron?"

"Kiun?"

"Ĉu pluraj ordinaraj vagonaroj dumnokte pasas ĉi tie?"

"Laŭ ĉiu direkto unu."

"Do mi celas tiun de Reberg."

"Ĝin forlasis la arbarasistanto kaj fremdulo."

"Kiel aspektis la fremdulo?"

"Tre precize mi ne rigardis lin. Sed estis granda, maldika sinjoro, kaj ankoraŭ juna, proksimume tridekjara, kun granda nigra liphararo kaj bluaj okulvitroj. Jes, kaj li parolis iom strange."

"Ĉu vi parolis kun li?"

"Jes. Li havis bileton, kiu valoris pli malproksimen, kaj li demandis, ĉu li povus senplue daŭrigi la vojaĝon, aŭ ĉu estus necese, atestigi la interrompon sur la bileto."

"Ĝis kie valoris la bileto?"

"Tion mi ne plu scias."

"Meditu!"

La oficisto meditis kelkan tempon kaj fine diris: "Efektive, mi ne plu scias."

"Ĉu estis granda stacio?"

"Mi ne kredas."

"Se vi ankoraŭ ekmemoros la nomon de la stacio, tuj sciigu ĝin al sinjoro la urbestro. Estas tre grave. Vi diris, ke li iom strange parolis. Kiamaniere?"

"Tiel — tiel larĝe — tiel malrapide — germano li ne estis."

"Eble tiel: Ĉu la vojaĝinterrompo devas esti atestata?" Merten elparolis ĉi tiujn vortojn kun angla akĉento.

"Jes, jes, precize tiel estis."

"Ĉu vi dum la tago revidis lin, eble ke li daŭrigis sian vojaĝon?"

"Ne."

"Ĉu tion vi scias certe?"

"Tute certe."

"Ĉu ankaŭ dum la tago vi konstante deĵoris ĉe la peronbarilo, post kiam vi havis noktan deĵoron?"

"Jes. La nokta deĵoro ne estas tro malfacila. Mi dormas en la stacidomo, kaj kiam la

--">