Henri Vallienne - Ĉu li

samtempe aperantan dek metrojn pli malproksime.

Alia samspeca ŝercaĵo. Dum unu el Chanteau ’o laboras antaŭ sia pentrostablo, la massier  (observisto) ordonas al la novulo, ke li iru vidi, ĉu Chanteau  ne troviĝas ĉe la pordisto.

‘Sed li estas tie ĉi, ekkrias la junulo; mi lin vidas.’ Kaj la tuta lernantaro respondas:

‘Ci havas okuleraron. Li estas ĉe la pordisto.’ La novulo fine konsentas eliri. Ĉe la pordisto, li trovas Chanteau ’o, kiu diras al li:

‘Mi? Mi ne estas tie ĉi; mi estas en la lernantejo. Revenu tien; ci min vidos en ĝi.’ Efektive li revenas al la lernantejo, revidas Chanteau ’o antaŭ lia pentrostablo, kaj terurite sin demandas, ĉu li ne fariĝas freneza.

La mistero daŭras ĝis, kiam antaŭ ĝenerala punco oni malkaŝas al la novulo la ekziston de ĝemeloj.

Alvenas la dudeka jaro kaj samtempe la rekrutiĝo. La du fratoj lotas: Gabriel  eltiras la numeron 87, Alphonse  la numeron 88. Sed por la unua fojo la loto ebligas ilin diferencigi, ŝanĝante iliajn kostumojn: Gabriel  sola estas prenita por la militservo. Oni lin sendas en la 135 an  infanterian regimenton en Angers . Lia frato, kiu ne volas resti sola en Parizo, venas loĝi en tiu urbo.

Tiam ludigas en la realeco la ridegigaj scenoj de l’ fama opereto: Champignolle malgré lui  (kontraŭvola Ŝampignol ).

Ian tagon Gabriel  estas vokita en la laborĉambron de l’ ĉefsergento.

– Nu, Chanteau , ekkrias la kapitano, vi ne multe ĝenas vin, mia knabego: mi vin ekvidis, sub civilaj vestoj, hieraŭ, sur la stratoj de l’ urbo.

– Vi eraras, kapitano. Li estas mia frato.

– Ĉu vi mokas min? ... Tre bone ... Vi havos kvar tagojn (da malliberejo).

Post kelke da tempo, Alphonse Chanteau , promenante en la urbo, estas renkontita de l’ kapitano, kiu tiufoje serioze koleras, kaj al li ordonas, ke li iru tuje al la soldatejo. Alphonse  iris al ĝi des pli volonte, ke komparo kun lia similulo Gabriel  estis la sola rimedo por plene montri la veron.

Post kiam Gabriel  estis farinta sian militservan tempon, la regimenta quiproquo  daŭris. Konstante Alphonse  la civilulo estis sur la strato haltigita de nekonitaj junuloj, kiuj prezentis al li sian manon, dirante:

– Kiel ci fartas? maljunulo mia. Ĉu ci memoras pri la leŭtenanto X. , aŭ pri la kapitano Z.? Ili estis iamaj kamaradoj de Gabriel  la militisto. Kompreneble Alphonse  neniel memoris pri la homoj aŭ la aferoj, pri kiuj ili parolis: kaj la kamaradoj eliris malkontentaj kaj riproĉantaj.

Dume la du fratoj estis reprenintaj siajn penikojn, kaj kunlaboris en la samaj pentraĵoj. En 1903, la Ekspozicio de la Nacia Societo prezentis kun ilia subskribo du verkojn: Adige en Verona  kaj Atendado , kiuj haltiĝis la atenton.

La Nova Mondo invitis la Malnovan al la Ekspozicio de Saint-Louis . La fratoj Chanteau  eliris. Apenaŭ ili estis elŝipiĝintaj, kiam ĵonglisto, atentigite de profitoj, kiujn enhavus ilia simileco por publika elmontro, al ili proponis dungokontrakton por la beleta monsumo da 5 000 dolaroj ĉiumonate. Oni komprenas per kia facileco li estus malaperiginta kaj reaperiginta tiajn ulojn. Sed tiuj ekzercoj, taŭgaj por la tempo en kiu la fratoj Chanteau  estis studentoj, ne taŭgis plu por ilia aĝo kaj ilia situacio. La fratoj Chanteau  rifuzis. Ili preferis eniri en la ĵurnalon New-York Herald , en kiu ili havis kiel taskon rakonti ĉiusemajne tion, kion ili vidis en Ameriko, kaj ĉiam sin reprezenti desegne en scenoj, per kiuj ili ilustris sian kronikon. Oni ilin nomis: French Twins , Francaj ĝemeloj. Ili akiris rapidan famon; la mendoj alfluis; la gazetinformistoj sieĝis ilian pordon. La ĵurnaloj dediĉis al ili pli ol okcent artikolojn, kiuj estis pli laŭdplenaj unuj ol la aliaj: en unu el ili la ĵurnalisto imagis tiun esprimon por difini ilian saman talenton:

‘La fratoj Chanteau  pentras kiel unu sola homo.’ Kiam ili enŝipiĝis en la ŝipon Gascogne , por reveni Francujon, densa anaro ilin akompanis, kaj salutis ilian eliron per multaj aplaŭdoj.

Dum la fratoj tiel promenigis sian duoblan kaj tamen unikan personecon, estis en Parizo du estaĵoj, kies ekzistado estis, se oni povas tiel paroli, paralela kun la ilia. Ili estis du ĝemelinoj. Fraŭlinoj Geneviève  kaj Suzanne Renaud  same blondaj, same rozkoloraj, same beletaj, similis unu al la alia tiel, kiel la fratoj Chanteau  reciproke similiĝis. Ili estis edukitaj kune; kaj ĉiu el ambaŭ, ne volante forlasi sian fratinon, jam estis rifuzinta pluajn proponojn por edziniĝo.

Komuna amiko, kiu estis muzikisto, opiniis, ke ilia vivo estas difinita por unuiĝi kun la vivo de fratoj Chanteau .

En Ault , kie en kampodomo pasigis la someron la familio Renaud , la du pentristoj estis invititaj, por ke ili faru la portreton de du junulinoj.

La unua intervidiĝo estis tute kurioza. La du fratinoj sin demandis, kiamaniere ili diferencigos la du fratojn; kaj ĉi tiuj al si faris la saman demandon.

Sed tion, kion ne vidas okuloj, la koro divenas: ambaŭ gejunuloj ekvidis inter si diferencigojn nevideblajn de plej bone sciigitaj rigardoj.

La geedziĝo de ambaŭ gefianĉoj estis festita unue en la urbodomo de la deksepa kvartalo, kaj poste en la preĝejo Sainte-Marie-des-Batignolles .

Neverŝajna cirkonstanco! La du honoraj fraŭloj, Maurice  kaj Gustave Freunzer , kuzoj de la edziniĝantoj, estis same ĝemeloj, kaj erarige similiĝis.

Ĉiuj ĉeestantoj kredis, ke ili estas okupitaj de okulaj konfuzaĵoj.

Straton Jouffroy , en sia pentrlaborejo, en kiu ili finas la desegnaĵon, kiu ornamos la menuon por la festeno donota al la Londona County Council , la fratoj Chanteau  nin akceptas, kaj nin prezentas al siaj edzinoj.

Tiuj sinjorinoj aperas ambaŭ rave similaj en siaj helgrizaj roboj.

‘Estas tre oportuna tiu simileco,’ diras sinjorino Suzanne Chanteau : ‘tial ke mia fratino kaj mi estas akurate samaj kaj havas la samajn korpmezurojn, unu sola el ni iras en magazenoj, aĉetas por ambaŭ kaj provas la robojn ĉe la kudristino.’ Sinjorino Geneviève  konfesas, ke ian tagon ŝi estis erarigita mem de sia simileco kun sia fratino. Ŝi pasis antaŭ spegulo, dum ŝia fratino troviĝis en la sama ĉambro. Subite ŝi diris:

‘Suzanne, rektigu do cian ĉapelon; ĝi estas malrekta.’ Sinjorino Suzanne , kiu ne estis ankoraŭ kapvestita, ekridegis. Sinjorino Geneviève  revenis kontroli la spegulon, kaj komprenis, ke ŝi eraris: estis ŝia propra vizaĝo tio, kion reflektis la spegulo.

Ĉu oni povas ne envii la feliĉecon de tiuj du paroj da geĝemeloj, kies ekzistado malvolviĝas

--">