Дмитрий Максимович Акулич - Ляцець у неба

10.2020

*****

Я зазіраю ў люстэрка:

Я бачу незнаёмы твар.

Змяніўся моцна, кепска,

Мне не прыемны маскарад.

Я рушыў побач з смуткам.

Схаваўся розум мой.

Жыццё маё аснова чуткам,

Прайграны мною бой.

Крану адлюстраванне, погляд –

Нікчэмны, чэрствы я!

Змяніўся чалавечы выгляд.

У галаве адна вада.

Застаўся я ў адзіноце,

Страціў грамадскі змест.

Даўно мой дзень бясконцы,

Цягне бяздушны сэнс.

Ляцяць аскепкі ад біцця

І на падлогу разгарнуцца.

Тым бокам, без святла,

Люстэркі болей не збяруцца.

02.2020

*****

Знікае мова, з’яўляюцца крыжы.

Мы страчваем гісторыю, краіну.

І моўчкі ўспамінаем карані,

Калі жыццё ўжо ў ціне.

Калі ісьці па гэтай сцежцы,

Сцяг здымуць ворагі твае!

Будуць стаяць на тваім месцы –

Не будзе больш свайго ў цябе.

Змагаліся раней, а ты спыніўся!?..

І ўжываеш іншых галасы.

З мінулага смяешся…потым. Памыліўся!

І да вяртання ёсць яшчэ часы!

Калі знішчае яе “дзед вусаты”.

Ты беражы, ідзі за мовай толькі ў след!

Ён неўзабаве будзе згнаты!

А ты са скарбам – па̒знае беларуса свет.

Ты на канапе слухаеш замежных.

Няхай вось так, калі ёсць у цябе сваё!

Ты набываеш новае, а ў памяці не цесна.

А беларуска мова, з гонарам – Тваё!

07.2019

*****

Апошнія квіткі, апошні рэйс.

А мы спазніліся і самалёт у небе.

Змоўк у адносінах працэс,

Мы моўчкі, побач селі.

У розны бок мы пазіраем

І разумеем, што далей.

Нічога больш не атрымаем:

Тых адчуванняў, як раней.

І не якіх ужо палётаў.

Наперад рухацца – не ўдваіх.

Мы парушаем мноства клятваў,

Бо сумняваемся ў поглядах сваіх.

Глядзім на новыя расклады,

Каб паасобку, пешшу, нам сысці.

Адмененыя ўсе любоўныя палёты.

Як незнаёмым, нам цяпер ісьці.

12.2018

*****

Мне да спадобы беларуска мова!

Мне да спадобы беларускі край!

Але яе, на сам рэч мала.

Прыгожу мову хтосьці скраў.

Давай жа вернем мову, сябра!

Каб жыў яшчэ і існаваў народ!

І кожны тыдзень запар,

Ёй надаваць душы палёт!

Я бачыў, як яна знікае.

Я ратаваў яе, яна са мной, я з мог!

Яна з прамовай набывае,

Нацыянальны наш узрост.

Ты не саромейся і не здавайся.

Не будзь жа тым, хто разбурае нас.

Сапраўдным беларусам быць, збірайся,

Каб не знікала нацыя праз нас!

10.2019

*****

Ты памятаеш, як я ўсміхаўся?

Як быў шчаслівым некалькі хвілін?

І ў той жа час я не баяўся,

Бо быў з табою, не адзін.

А я вось памятаю быццам усё,

Што нас датычыць, нашых зносін.

Я адчуваў прыемнае жыццё!

Я быў сапраўдным, родным!

Цяпер не так, зусім не так.

Я ў адзiноце суму, у палоне.

Я без цябе хварэю, я жабрак

І сэрца без каханне стогне.

Цьмянеюць мае мэты хутка.

Усе тыя, што яскрава свецяць.

У галаве ад смуткаў брудна.

Думкі пра будучыню – вецер.

І ты не вернешся, дакладна.

А як жа мне табою не хварэць!?

Калі кахаю я цябе сапраўдна!

Калі ты лепшая, што змог я мець.

11.2019

*****

Я вельмі злы!

Я прасякнуты злосцю!

Мяне акрый.

Дарогі няма госцю…

І ўздоўж агнёў ,

Тушы мяне сабою!

Шмат ланцугоў,

Каленныя з прастою.

Руку трымай,

Сэнс злосці ўтапі.

Ланцуг зрывай –

Мяне сабой змяні.

Дай мне спакой,

Любоўю абдымі!

Адной душой,

Падтрымкай разгарні!

03.2017

*****

Мы на адлегласці і я сумую.

Ці думаеш ты зараз пра мяне?

А я вось так, думкі не міную,

Трымаю нас у галаве.

Вядзеш сябе занадта сціпла.

Твае паводзіны кранаюць твой адказ?

Пісала добра так, а потым сціхла.

Размовы іншымі сталі ў раз.

Я разумею ўсе твае намёкі.

Халодных слоў… Мой неспакой.

У розныя бакі мы робім крокі:

Ты не самною, я з табой.

11.2020

*****

Не абыйсці мінулыя гады –

Круціць іх у памяці сваёй!

І ведаць, што без розуму часы,

Ты пражываў былыя дні.

Цяпер ты разумееш як,

Ты паступаў і не дакладна.

Сціскаеш сорамна кулак,

А сэрца б'ецца шпарка.

Нікога там і ты адзін застаўся.

З стратамі, з праблемамі, але…

Нічога ты заўсёды не баяўся,

Але сумуеш без яе!

А што яна хацела, ведаў.

Дарыў ёй толькі абяцанні.

На справе адмаўляўся і хаваўся –

Вяло ўсё гэта ў растанне.

І што цяпер, усё зразумела,

У памяці засталіся агні.

Той прыгажосці, што яна хацела.

З віною адчуванняў толькі ты.

11.2018

*****

Я не баюся смерці!

Баюся толькі аднаго:

Што спыняцца мае радкі ў свеце

І знікне ў душы святло.

Маё паветра – гэта вершы,

Апавяданні і чытанне слоў!

І з гэтым, лёс мой – лепшы!