Антон Алешка - Трое

часам Ясь падсунуўся бліжэй да яе і знячэўку зусім нясмела прыцягнуў да сябе і гэтак жа нязграбна хацеў пацалаваць. Яна вырвалася, абцягнула блузку і, прайшоўшыся, села насупроць збянтэжанага Яся.

— Які ты порсткі,— з хітрынкаю сказала яна.

— Ды я... — сіліўся нешта сказаць Ясь, ды так і не сказаў.

Каб пра гэты выпадак ведаў Валодзя, ён бы, напэўна, як і раней зноў бы нагаварыў на Люсю. Ясь і Валодзя размаўлялі, ідучы па панэлі да аўтабуснай астаноўкі. Ішлі паўз летні сад. Валодзя паціху сказаў:

— Глянь, ідзе...

Ясь аглянуўся назад. На другім баку вуліцы ішла Люся. Яна іх заўважыла і праз вуліцу накіравалася да іх.

— Добры дзень! — прывіталася яна, мякка пераступаючы з нагі на нагу. На твары яе расплывалася хітраватая ўсмешка. — Якраз і сустрэліся. Вы ўжо едзеце? — дапытвалася яна.

— Ды трэба,— адказаў Ясь.

Яе гібкі стан абцягвала блакітнае плацце і вецер на плячуках перабіраў складкі буфаў. Люся ў кампаніі заражала астатніх весялосцю і ніколі не сумавала. Па яе ініцыятыве на заводзе арганізаваны гурток па вывучэнню замежнай мовы. Яна нядаўна сказа­ла Ясю:

— Хутка буду з табою толькі па-французску гаварыць.

— Гэта ж чаму?

— Каб гаварыць хутчэй навучыўся.

— А-а... Гэта не дрэнна...

— Табе не дрэнна было б і танцаваць навучыцца,— смяялася яна.

— Усё добра. Танцаў жа проста не люблю. Ну, бывае так.

Люся затое першая танцорка на заводзе. Калі яна танцуе, Ясь стаіць воддаль і сочыць з захапленнем за рознымі там „па". Яму прыемна, што ён яе блізкі сябра, а не хто другі.

Сёння маленькі носік яе чамусьці асабліва задзіраецца ўгару, а бровы навіслі крылцамі ластаўкі. Яна заве хлапцоў.

— Дык пойдзем на аўтобус.

Бярэ хлапцоў пад рукі і гаворыць далей:

— Калі выйдзе сёння заліковы, тады мы хутка закончым вучобу.

— А чаму не выйдзе? — пазіраў на курчавую прычоску Ясь. Яны сустрэліся поглядамі і ў глыбіні сініх вачэй заўважыў ён нешта такое прыцягваючае, чаго да гэтага не прыкмячаў. Яна легка падштурхнула локцем Яся і сказала:

— Хутчэй крышку можна?

— Можна.

Яны апынуліся на скрыжаванні вуліц і калі звярнулі налева, якраз у гэты момант каля панелі спыніўся сінябокі 23 нумар аўтобуса. Ужо на хаду падчапіўся Ясь на падножку і слухаў незмаўкаючую Люсю.

— Не быў ты учора на астравах... Шкада... вунь як весела было.

— Як каму.

— Чаму так? Мне спачатку было весела, а пасля... я з паловы гулянняў адтуль паехала.

— Чаму так?

— А вось таму.

У аўтобусе цесна, Валодзя ўзяўся за падчэплены рамень і пазірае ў вакно. Ясь прытуліўся у вугал, а каля яго Люся. Ён адчувае цяплыню яе цела і пазірае на маленькае беленькае вушка, якое відаць з-пад курчавых палоек прычоскі. Яна туліцца да яго ад націску пасажыраў і некалькі разоў заглядае ў твар. Ясь адмоўчваецца, не хоча гаварыць пры людзях.

Аўтобус глуха пырхае на астаноўках і ўжо звярнуў на апошні загарадны праспект. Мільгаюць за вакном рознакаляровыя шыльды, галовы пешаходаў. Чым далей за горад ідзе аўто, тым меней застаецца пасажыраў. Ужо Валодзя прысеў уперадзе і азірнуўшыся ківае Люсі. Яна махнула яму і звярнулася да Яся:

— Куды вечарам пойдзеш?

— У чарцёжку думаю. А ты?

— Не ведаю.

За вакном радзей замільгалі будынкі, а праз колькі часу направа паказалася роўная сенажаць. Люся ўселася на вольнае месца да вакна і ўсю дарогу маўчала, пільна ўзіраючыся ўдалеч. Вось аўтобус звярнуў і паўз прысады пасёлка панёсся на гару. А там і аэрадром. На апошняй астаноўцы яны вышлі і накіраваліся пад зялёную арку брамы. Праз некалькі хвілін апынуліся ў дзяжурцы аэрадрома. Тут было людна, шумна. Моладзь таўпілася і голасна абгаварвала апошнія палёты. Інструктар парашутнай справы слухаў падгалістага хлапца з нахлабучанай на патыліцу кепкай і гаварыў раздзельна.

— Вам праз пяць секунд трэба было раскрыць парашут, а вы?..

— Я налічыў да васьмі.

У інструктара на чырвоным кончыку носа дробнай расою выступіў пот. Ясь праціснуўся ў гушчу і выцягнуўшы шыю пастаяў крыху, потым кіўнуў Люсі і выйшаў у прасторную залу тут жа па суседству. Каля шафкі ўжо стаяў Валодзя і надзяваў скураную

--">