Luis Neto - Mediuma Poemaro

class="book">Nova lumo venis al la Tero, Lumo sankta de la Sankta Dio! Disfluiĝas tute la mistero Sur la forto de l' Evangelio.

Nun la pordoj bronzaj de l' karcero, Entenanta ombron de l' Nescio, Falas brue... Restas nur polvero... For mallumo! hela estas ĉio!

Vivon novan nun ricevis vorto De l' eterna Majstro el la forto De la flora lingvo Esperanto.

Nun popoloj ĉiuj vidos klare, Dion Bonan dankos, kaj grandare Kolektiĝos por la nova kanto!

1/11/1947

ABEL GOMES

⁽*⁾ Ĉi tiun soneton la Spirito verkis okaze de la apero en Esperanto de la libro "La Evangelio laŭ Spiritismo".

SALUTO

Al ĉiuj, ĉi kunesidantaj, La florojn el la tuta kor'. Ni scias, vin laboroj vantaj Okupas en nenia hor'.

Batalu ni, kune tenataj, Sur la planed' kaj ekster ĝi. Kuniĝu ĉiuj koroj frataj, Infanoj de la unu Di'.

Liutoj vibras en ĉiel' , Kaj ĉie verdas la esper', Sub la egid' de Iŝmael Brazilo floras sur la Ter'!

21/8/1960

L. SOKOLOV

KREAĴOJ

Sed kio estas ŝtono? Materio Inerta, eĉ senviva? Certe ne! Kreaĵo ja de Dio!

Sed kio floro? Ĉu ornama io, Tuj forvelkanta, baldaŭ en pere'? Kreaĵo ja de Dio!

Sed kio besto? Karno sen konscio De l' propra "mi", mortanta for sen ve'? Kreaĵo ja de Dio!

Sed kio homo? Ĉu la reĝ' de ĉio, Aŭ katenito, kiel Promete'? Kreaĵo ja de Dio!

Sed kio, fine, la nomata Dio? Ho, Dio estas, jes, mi diras, ke Ja Dio estas... Dio!

17/9/1960

LEO SOKOLOV

VIVO

Se ni la vivon amas, ni do estu Vivantaj eroj el Forĝej' vivanta! Sed se la Morton ni dorlotas, ve Al ni, estuloj, jam mortintaj mem! Se ĉie Vivo movas l' universon, Flagradas steloj, floroj bonodoras, Treniĝas vermoj, vento blovas, rokoj Fiere levas sian bruston, akvo Falegas en abismojn, tondro ronkas, Kaj fulm' trakuras nokton, kaj aŭroro Sur horizonto ridas kaj salutas La Teron vekiĝantan por laboro En nova tago, por plugado nova, - Ho, kiel dormas homo kaj rezignas Sin mem kaj vivon, pensojn nur mallumajn Nutrante, kvazaŭ estus li nenio? Ho, la nenio! kio do terura Ĝi estus, homo, via frat' malsaĝa? Rigardu streĉe per okul' prudenta La mondon teran, Spacon la senliman! Anstataŭ eta vi pli bone estus, En Kreaĵar' ampleksa kaj majesta, Mem granda, granda kiel ĉio Dia! Vi estas filo de plej alta Patro, Kaj ne mizera vi sendube estus! Se do la Patron amas vi, la Vivo Jen antaŭ vi! Nu, kiel homo, vivu: Nenie Morto - Vivo, VIVO ĉie!

2/10/1960

LEO SOKOLOV

NOTO. - Ĉi tiuj versoj estis ricevitaj dum seanco de la Grupo de Spiritistaj Esperantistoj.

SOPIRO

Vi amis min, ho mia plej amata, Kaj paradizo estis sur la Ter'... Nu, kial do vi faris ĝin infer', Veluran vojon vojo plej malglata?

Hodiaŭ mortas mia kor' malsata, Sopiras, ĝemas - birdo en karcer'... Kaj kie verdis ĉarma la esper', Ĝin nun velkigis sorto senkompata!

Vi amis min, ho kiel mi memoras! Ĉe vi mi ridis, sed hodiaŭ ploras... Adiaŭ, tempo je ĉarmaĵoj riĉa!

Al vi ne gravas mia nigra horo, Mi tamen Dion petas el la koro, Vi ĉe alia estu plej feliĉa!

4/10/1960

V. DEVJATNIN

KOMPATON!

Indulgu, bona Patro, vian filon, Pekantan sen inteco kaj sen scio! Li ĵus ekpaŝis sur la vojon, ĉio Ĉe li naskas miregon, maltrankvilon!

Mallerte li manuzas la hakilon, Por sin trabati tra la mond' de Dio... Se ne sin gardas lia propra mio, Ĝi nur renkontas da dornaĵoj milon!

Sed mi ne kredas, "peko kaj eraro", - Ĉi bedaŭrindaj "ecoj de l' homaro" - Kondukus iun rekte en l' inferon...

Ho, mi promesas lerni kun fervor': Jen mia ĵuro, mi ĝin volas, por Neniam plu reveni sur la Teron!

8/10/1960

V. DEVJATNIN

HEJMO

Ĉerizarbetoj floris jam Kaj ankaŭ la knabin'. Aŭtuno venis kun tamtam', Sed nur printempe frapis am'

Jen kara la edzin'!

Printempo pasis kaj somer', Aŭtun' kaj vintro jen: Kaj ĉio frostis sur la ter', Sed verdis varma la esper',

Jen ido, nova ĉen'!

Sur glata, roza vojo nun, Ni ĉiuj iras tri. Sennube ridas al ni sun', Arĝenta lumas hejmon lun',

ĈIN-ĈAO

Jen super ĉio Di'!

13/10/60

VIVO

El patrolando mi elmigris Kaj fine venis en Brazilon. Per mens' aŭ korpo mi ne pigris, Senfar' ne donas la trankvilon.

Ne estas vivo lud' mizera, En kiu homo fidas sorton; Ĝi estas lukto, ben' surtera, Senflua sango vekas morton.

Favorkoraĵo la laboro, Ĉiela dono ĉia peno; Ĝin ni profitu kun fervoro, La tempo fluas sen reveno.

Sed super ĉio homon gvidas Kompas' fidela tra la Spaco: Feliĉa homo, kiu fidas, En lia koro regas paco!

Esperon firman, koran amon Kaj fidon havu ĉiam li: Triopo ĉi, nutranta flamon De l' vivo de la fil' de Di'!

13/10/1960

F. V. LORENZ

ANTAŬEN!

Antikvaj Grekoj kantis la peanon, Ni kantu do similan kanton, fratoj. Kun ĉiu tag' malnovan la Adamon De ni forviŝas teraj sortobatoj.

Triumfu ni la venkon kaj per laŭroj La kapon ni ornamu, sen fiero, Ke per la volo nia Minotaŭroj Fortrotas de l' supraĵo de la tero.

Heroojn oni ekkonas per spirito Bravega ĉiam dum la sangbatalo. Ni estu bravaj antaŭ l' Infinito, Sed ne forfalu antaŭ la Fatalo.

Ni do memoru tempon de Spartanoj, Kaj estu fida voĉo nia kanto. Antaŭen, marŝ'!, al voj', samideanoj, Ĝis fina venk' de nia Esperanto!

15/10/1960

A. DOMBROWSKI

PEREAS, FORVELKAS, FORMORTAS

Pereas ŝipo sur ventega maro, Pereas monto sub skuanta forto, Pereas bestoj sur oferaltaro, Pereas homoj sub falĉil' de l' morto, Sed ne pereu fido kaj espero Des malpli amo iam sur la Tero!

Forvelkas rozo sub samuma vipo, Forvelkas stelo kiel meteoro, Forvelkas rido sur ĝemanta lipo, Forvelkas ĝojo en funebra koro, Sed ne forvelku fido kaj espero, Des malpli amo iam sur la Tero!

Formortas voĉo el preĝeja seĝo, Formortas eĥo kontraŭ rok' majesta, Formortas vorto de severa leĝo, Formortas tondro en aer' tempesta, Sed ne formortu fido kaj espero, Des malpli amo iam sur la Tero!

Pereas, velkas kaj formortas ĉio, Sed vivu ĉiam nia dank' al Dio!

16/10/1960

A. DOMBROWSKI

SKLAVIGO

Mi vidis filojn for el naskolando, For de la varmo de patrina sino... Kalikojn plenajn, tute ĝis la rando, De senkonsolaj larmoj de patrino...

Mi vidis sunon, super la Saharo, Vizaĝon kovri por terur' kaj honto... Interne tremis eĉ Kilimanĝaro Ĉe certe nigra homa la estonto...

Zambezo haltis en bolanta ŝaŭmo... Al fonto reen la diaĵo Nilo... Leon' ekdormis, velkis for la palmo... Oazo sabla, seka la daktilo...

Mi vidis homojn, kies korpojn ĝojo Svingadis gaje ĉe tambura sono, En ferkatenoj kaj kun ĝem' sur vojo Al mar', mortantajn aĉe, sen pardono...

Ve! Ĉion ĉi mi vidis - kaj

--">