Ник Картер - 147-182 Кілмайстар Зборнік дэтэктываў пра Ніка Картэра

салага...

Шыны DC9 стукнуліся аб паверхню трасы. Я адкрываю павекі. І пытанне ўсё яшчэ ёсць - хто мае рацыю. Ястраб ці Казука? У любым выпадку, калі я пачну з таго, што прыму гэта ад яе, як далёка гэта зойдзе? Няўжо гэта не падстава для турботы?

Я трасу ўсё гэта ў сваёй беднай хворай галаве, калі іду праз зону пасадкі, запоўненую пасажырамі, якія чакаюць разгрузкі свайго самалёта. Я іду да прыбыцця багажу крыху як зомбі, не звяртаючы ўвагі на тое, што адбываецца вакол мяне. Памылка, Нік. Да далейшага апавяшчэння вы ўсё яшчэ элітны забойца N3, і вы павінны былі заўважыць, як гэты высокі хлопец вылазіць з натоўпу і б'е вас кіем з дэкаратыўнай ручкай.

- Містэр Картэр! Містэр Картэр!

Я абарочваюся. Сцюардэса бяжыць мне насустрач, працягваючы кнігу, якую я пакінуў у самалёце.

І бум! Вось яна ўразаецца ў хлопца з кіем. Бяда ў тым, што гэта ўжо не кій у яго руцэ, а доўгі востры меч.

Хлопец спрабуе адапхнуць яго. Яна глядзіць на яго вялікімі круглымі вачыма. Ён рэзка штурхае яе, але яна губляе раўнавагу і падае ў яго абдымкі. Што ў яго ў галаве? Ён панікуе? Ён думае, што яна спрабуе ўмяшацца? У любым выпадку ён уторкне свой клінок у яе цела.

- Містэр Картэр…, усё яшчэ мармыча дзяўчына.

Затым яе ногі падкошваюцца. Яна падае.

Забойца павярнуўся і пайшоў прэч, як калі б ён быў у паніцы. І ён быццам спалохаўся мяне. Не пашанцавала, паўтузіна цікаўных, прыцягнутых сутыкненнем, зноў з'яўляюцца на сцэне. Я апыняюся твар у твар з уражлівай матронай. Я спрабую ухіліцца ад яе справа, але якраз з іншага боку яна планавала саступіць мне шлях. Звышгукавы гуд у вушах, і я падлашчваюся з матронай сярод груды карычневых папяровых пакетаў з посудам.

Да таго часу, як я вылажу і зноў гляджу на абстаноўку, іншага ўжо няма. Я ведаю, што няма сэнсу шукаць яго ў перапоўненым тэрмінале. Вяртаюся да сцюардэсы.

Наземны агент кампаніі ўжо тут. Ён абняў яе. Вялікія слёзы цякуць з яго ашаломленых вачэй.

- Сьюзен ... Сьюзен, - рыдае ён здушаным голасам. Але чаму ? Чаму?

Не трэба прыглядацца. Яна мёртвая. Жалеза прыкметна прайшло праз яго сэрца. Відавочна, майстар мяча прыйшоў сюды не для таго, каб астудзіць прыгожую гаспадыню. Звычайна гэта я ляжу на падлозе, расцягнуўшыся ў лужыне крыві.

Відаць, я не адзіны, хто прыйшоў да такой высновы, бо людзі пачынаюць глядзець на мяне са сумессю страху і цікаўнасці.

Паліцыя прыедзе з хвіліны на хвіліну, і я не хачу быць зоркай маючай адбыцца карыды. Людзям, якія не прызвычаіліся да такой сітуацыі, заўсёды патрабуецца шмат часу, каб адрэагаваць; Я ведаю гэта па досведзе. Акрамя таго, я малюю гледача, які наглядзеўся, і сыходжу па калідоры.

Як я і чакаў, ніхто не ўмешваецца. Калі сышчыкі дабяруцца туды, іх пазнаёмяць з тузінам розных апісанняў мяне і забойцы.

Што тычыцца мяне, у мяне было дастаткова часу, каб у думках сфатаграфаваць яго, перш чым ён выслізнуў. У яго твар, які я не хутка забуду. Масіўныя і злавесныя рысы асобы. Яшчэ я заўважыў яго густыя бровы і запалыя вочы. Балт? Вугорац? Усходнегерманец? Можа нават рускі...

Міма прабягае паліцыянт, за ім іншы балбоча ў рацыю з такой хуткасцю, што аўкцыяніст жывёлагадоўчага кірмаша пабляднее ад зайздрасці. Секундай пазней я прайшоў праз пост бяспекі зоны пасадкі і спусціўся на эскалатары ў вестыбюль.

На паўдарогі я здымаю куртку, якую я нядбайна апранаю на перадплечча.

Затым я апранаю на нос сонцаахоўныя акуляры. Нават калі па выключнай выпадковасці адзін са сведкаў дасць больш-менш правільнае апісанне, гэта невялікая змена дазволіць мне захоўваць душэўны спакой, пакуль я забіраю свой багаж і бяру таксі.

Я толькі што спусціўся ўніз, калі заўважыў Герберта Мандэля, намесніка Хока, які гутарыць з ахоўнікам аэрапорта. Ён абарочваецца, бачыць мяне і махае мне рукой.

Прайшло дзесяць гадоў з таго часу, як Мандэль далучыўся да AX. Наколькі мне вядома, ён сканчаў Гарвард, і яго падтрымаў Генры Кісінджэр, з якім ён сябруе. Нейкі час ён узначальваў аддзел кадраў, затым нагляд за службамі, а ў выніку быў прызначаны намеснікам дырэктара. Гэта другі чалавек у АХ пасля Хоука.

Апрыёры я нічога не маю супраць яго, але гэта ніколі асабліва не трывожыла нас. Я думаю, гэта ўзыходзіць да таго часу, калі ён быў кіраўніком аддзела кадраў і адчуваў сябе вымушаным прыдзірацца да таго, як я марнаваў грошы AX.

У рэшце рэшт да мяне далучаецца Мандэль, і мы --">