Francisco Lorenz - VOCXOJ DE POETOJ EL LA SPIRITA MONDO

kristana amo pura.

Casimiro de Abreu, brazila poeto naskita en 18-10-1850 kaj mortinta en sia 23^a jaro de vivo. Liaj lirikaj versoj estas parkere deklamataj de la bra- zilaj gejunuloj.

LA TERO

Estas sur la ter' malhelaj noktoj kun tempest-bruadoj, kaj malĝojoj kaj saŭdadoj, ⁽⁾ amarec', malplacoj mil; sed ekzistas ankaŭ tagoj kun sunlumo kaj prospero, melodio, ĝoj', espero, kantoj de eterna bril' .

Estas ja la ter' feliĉa mondo, paradiz' de floroj, plena de ridantaj koroj, en la lum' ĉe l' ĉielpord'.

^{( )} Saŭdado = soleco, sopiro, dolĉa rememoro, malĝoja dezirego vidi iun aŭ ion amatan forestantan. - I. G. B.

Himno de la fort' kaj vivo pulsas en la mar' kaj fontoj kaj resonas tra la montoj, eĥas ekde Sud' al Nord'.

De l' junec' la lumaj revoj, pompaj festoj de l' naturo, libro de belec', plezuro, paĝoj helaj kaj de glor'; kie historioj estas la trilkantoj de l' birdetoj, kaj pentraĵoj la nestetoj stampitaj en verd-kolor'.

Kie reĝoj ja poetoj, flugilhavaj trobadoroj estas kaj heroaj koroj kun orkanta amdeklar', kaj salutas l' aŭror-nimfon kiam venas ŝi, lumardas kaj fiere sin rigardas en la speguleg' de l' mar'.

Kie la princinoj floroj estas, sin kisante lumas kaj la herbejojn parfumas per la dolĉa amospir', kaj centope burĝonante ĉe la strat' al hom' oferas belon, kian li preferas, kun rideta ĝoj-aspir'.

Tuta tago estas himno de tre dolĉaj belosvarmoj; nokto tre agrablaj ĉarmoj de la lun' en blankvual' . La vesper' la stelojn kisas, l' astroj sunon aperantan, sun' la kampon ridetantan, la ĉielon kamp' kaj val' .

Kiu en Edeno tiu vivas, kun ridet' kaj forto, ne deziras ke la morto de la viv' disigu lin; la feliĉon trovi scias en fortika la ĝardeno; por sufer', batalĉagreno, je esper' plenigas sin.

Estas sur la ter' malhelaj noktoj, plenaj je doloroj, pezaj larmoj kaj angoroj, krudaj ĝemoj, afliktiĝ'; sed ekzistas ankaŭ tagoj oraj de junec' kaj lumoj, ridoj, floroj kaj parfumoj, revoj pri l' estont-feliĉ'.

Casimiro de Abreu.

Joгo de Deus, portugala poeto naskita en 1830 en Sankta Bar- tolomeo de Messines, mortinta en 1896. Ĉarme lirikaj estas liaj poe- moj ĝis nun tre ŝatataj en la tuta portugallingva mondo.

 

 

LA LEPRULO

Diris la leprul' malriĉa: "Di', mi estas sen vivgrundo, tuta jam pusanta vundo en la mondo malfeliĉa!"

Sed l' Anĝelo, Di-servisto lin konsolas: "Fil' , ne plendu; la feliĉon ja atendu kun espero, fid', persisto.

Puso, kot', se korpo via estas meze de l' turmentoj, l' anim' estas lum' radia de l' eternaj firmamentoj."

BONKORECO

Iradas, jen, Mizerulino sur plac' kaj kovras per mantelo de malfeliĉo kaj malhelo l' aflikton pezan de la kor'.

Riĉeco antaŭ ŝi sin kaŝas, fuĝigas ĝuon ŝia palo; ŝi sentas l' amaron de l' galo, de la malĝojo kaj dolor'.

Sed Bonkorec' kun amparolo malfermas pordon de konsolo kaj lumo, kaj invitas ŝin:

"Varmiĝu ĉi en mia domo, satiĝu. Kia mia nomo? Mi estas via kor-fratin' ".

Joгo de Deus.

Raъl de Leoni, brazila jurscien- cisto, naskiĝis en Petrуpolis en 1895 kaj mortis en Itaipava, en 1926, kiam li estis nur 31-jara. Malgraŭ sia tre mallonga vivado, li estis ŝtata deputito kaj Ambasada Sekretario, kaj verkis altŝtatajn poemojn.

SONETO

Ne vivu sur la Ter' en apatio. Kun am' laboru, fide, kun espero; de l' malbonaĵoj venkas ja nenio l' animon puran, bonan kun sincero.

Persiste servu al la bon' kaj vero, sen peti rekompencon ja pro tio. Larĝiĝas per dezir' de bon' la sfero de l' sanktaj lumoj de la Kred' je Dio.

Vivadu en lumturo, la brilanta de la kastelo de la amo sankta kaj de l' purec-odoroj kun provizo:

Vi tiam vivos kun trankvil', sen timo kaj mort' ne estos por via animo terureganta, tragika surprizo.

Raъl de Leoni.

[1]

Tiu poemo estas trovita inter la paperoj de la poeto D-ro Stanislav Schulhof, mortinta en Pardubice (Bohemujo) en 18 Aŭg^o 1919. El ĝi oni vidas ke li projektis grandan epopeon, kiun la morto ne permesis al li verki.

I. G. B.

--">