Francisco Lorenz - VOCXOJ DE POETOJ EL LA SPIRITA MONDO

konfidante nur al Dio,

mitante Jesuon en tio,

E kzemplegon, kiun ni komprenu! R egu Li en vi, kaj Li vin benu!

Kune kun aliaj spiritoj-samideanoj salutas vin

31/10/1943

AL LA NOVJARO 1944

La jaro mortis; vivu do la nova! La rado de la tempo, ĉiam-mova, antaŭen kuras, kiel volas Dio kaj dum la jar' efektiviĝos ĉio skribita en la saĝa, Dia plano, kaŝita al la vido de l' terano. En tiu plano, homa vol' libera sur vojo, aŭ interna aŭ ekstera por diaj celoj povas kunlabori, aŭ siajn proprajn celojn ja esplori. Ke kun la saĝaj planoj la homaro dezirojn siajn, dum ĉi tiu jaro plenumigu, ankaŭ ni deziras kaj tiusence, fratoj, al vi diras: Feliĉon veran la homar' posedu, kaj de l' Pasint' nur Bonon ĝi heredu!

1/1/1944

Teodoro A. Dolejŝ.

LA VIRINO

Tre ŝatinda estas virgulino, ĉarme ŝin ornamas la pudoro, la plej granda de l' junec' trezoro, de l' feliĉ' virina riĉa mino.

Kun matura aĝo la destino skribas novan leĝon en la koro; plialtiĝas de l' virin' valoro: ŝi edzino iĝas kaj patrino.

Post juneco de la ĉarmaj floroj venas seriozaj vivlaboroj; kaj en ĉiuj penoj la virino

amas kun fidela korinklino, preta ĉiam por suferoj mil pro la bon' de sia kara fil' .

14/2/1944

Teodoro A. Dolejŝ.

Noto. - Ĉeestis S-ino Marta Lorenz Hьber, filino de la mediumo.

TROSEKECO KAJ PLUVO

Ĝemas pro la trosekec' la tero; la plantaĵon la soif torturas; la velkanta foliar' murmuras preĝon al la Reĝo de l' aero,

Ke haltigu Li de l' malespero l' ondon, kiu tra la mondo kuras kaj malsaton kun la mort' aŭguras, se daŭrados plu la sekvetero.

Materialismo estas tia blinda trosekec' de kred' sendia, kiu vivon de l' animoj neas;

sed alvenis kvazaŭ milda pluvo Spiritismo, kaj per ĝi la pruvo ke post mort' l' animoj ne pereas.

15/2/1944

Teodoro A. Dolejŝ.

PRI L' GEFILAJ DEVOJ AL LA GEPATROJ

Fil' , la grandan amon ne forgesu de la nobla koro de l' patrin'; ke vi vivu, ŝi oferis sin al sufer'; do ami ŝin ne ĉesu!

Multan dankon ŝuldas vi, konfesu, al ŝi pro l' anĝela am' sen fin'; ŝi preĝadas, protektante vin, ke vi ĝojon havu kaj progresu.

Amu ankaŭ vian patron bonan; li por vi prizorgas la bezonan panon, veston, liton, edukilon;

Ŝatu lian volon kaj konsilon! la gepatrojn se estimos vi, benos vin l' anima Patro, Di'.

15/2/1944

Teodoro A. Dolejŝ.

dua parto EL "PARNASO DE ALЙM-TЪMULO"

de

FRANCISKO CВNDICO XAVIER Tradukis F.V.Lorenz

Abнlio Guerra Junqueiro, la plej fama portugala poeto post Luiz de Camхes, naski- ĝis en 1850 kaj mortis en 1923. Dum la vivo li verkis diversajn famajn librojn kaj post la morto, per la mediumeco de F-ino Amйrica Delgado, li diktis du novajn volumoj. En la verko Parnaso de Alйm Tъmulo aperas diversaj longaj kaj belaj poemoj ricevitaj de li per la mano de la mediumo Francisco Cвndico Xavier.

ETERNA VIKTIMO

En la silenta pac' de l' vert' de Kalvario ankoraŭ sur la kruco pendas la Mesio.

Jarcentoj dudek da doloro agonia haltadas en l' okul' de l' Filo de Maria.

Suferas, forlasita sur la monto seka, senfinan turmentegon la Viktim' senpeka;

Skurĝita, perfidita, Li en plend' pro l' fato, de l' ter' al la ĉiel' rigardas kun kompato.

Dum du jarmiloj la murdistoj Lin turmentas sen ĉes', kaj kiel tigroj, kompaton ne sentas.

Tre multaj reĝoj, tronsidantaj kaj glorataj per la trumpetaj voĉoj de trupoj soldataj;

Ĉevalrajdantaj famaj herooj de l' tero, skribantaj leĝojn per la fajro kaj per fero;

Ĝentilaj kavaliroj bravaj, kaj nobeloj fieraj, kun blusango, kaj kun ormanteloj,

Lin preskaŭ-nudan, sur la kruc' sangantan vidis kaj pri la stulta kondamnito moke ridis!

Kaj Krist' humile kaj sen plendi pri la fato, la teron rigardadis plue, kun kompato.

Saĝuloj, kiuj sanktajn librojn tre admiris, rigardis Lin kaj tuj senvorte preteriris.

Artistoj, histrionoj, poetar' kun kantoj, virinoj junaj, riĉaj, aroj da ĝuantoj,

Kaj ankaŭ kiuj eĉ en Lia nom' militojn, malsaton dissemadis kaj mallumajn mitojn,

Terurojn, plorojn, fratmortigon sen dueloj, ŝakaloj, lupoj, tigroj sub kristan-manteloj:

Rigardis Kriston krucumitan sur la monto kaj multobliĝis mulitmurdojn sen ekhonto.

La Majstro sen makul', sen plendi pro la fato, la teron rigardadis plue, kun kompato.

La stranga karavano en la nun-epoko haltadas apud tiu kruc', en sama loko.

Sed la antikvaj reĝoj, iam tre fieraj, hodiaŭ estas almozuloj nur mizeraj;

La nobelar' iama, homoj bravaj, riĉaj hodiaŭ estas nur parioj malfeliĉaj.

Nun ili vidas sur la monto Kalvario l' oferon sanktan, doloregan de Mesio,

Kaj "Helpu, Kristo!", ili krias kun furoro, "ke venku ni de nia kruco je l' doloro;

Sorbante de l' sufer' la galon kaj korlacon, ni petas la pardonon kaj soifas pacon."

Kaj la bonkora Majstro, de la virt' anĝelo, pardonon mildan donas, de la Am' modelo;

De sur la kruc', kviete, per okul' de frato, la homojn Li konsolas per Sia kompato.

Abнlio Guerra Junqueiro.

AL LA MORTO

Ci, Morto, estis de mi adorata kvazaŭ la fin' de l' nigra agonio, kvazaŭ en ci la pacon de l' Nenio mi trovus post la kurba vojo fata.

De miaj dolorhoroj en ebrio

al mi ridetis ci, pasi-amata,

kaj la vizaĝ', per ĉerka krep' kovrata,

rigardis min silente en vizio.

Ĉar en mi mortis jam animo mia, mi serĉis cin, perdinte la esperon; freneze frapis mi sur pordo cia,

Antero de Quental, portu- gala poeto naskita en Aco- roj en 1842 kaj mortinta en 1891, per memmortigo. Liaj sonetoj estas vere mo- delaj kaj enhavas profun- dajn pensojn.

kaj malfermiĝis tiu pord' malhela, kaj mi eniris pluan en suferon, sur vojo pli malĝoja, pli kruela.

POST LA MORTO

I

Al mi la mondo montris nur doloron; amara estis ĝi, nekonsolebla, kaj en malĝoj-vual' nepenetrebla ĝi multobligis de l' anim' l' angoron.

Se ĝoj-ridet' vizitis mian koron for de la amareco neŝanĝebla, plezuro tiu estis deĉifrebla nur kiel iluzio sen valoro.

Por mia vid' malgaja kaj senkreda de hom' pensanta kaj tre suferanta ekzistis nur doloro peza, teda.

La ĝuo

--">