Кацярына Мядзведзева - Мой дзядзька Лунеш
Название: | Мой дзядзька Лунеш | |
Автор: | Кацярына Мядзведзева | |
Жанр: | Современная проза | |
Изадано в серии: | неизвестно | |
Издательство: | неизвестно | |
Год издания: | - | |
ISBN: | неизвестно | |
Отзывы: | Комментировать | |
Рейтинг: | ||
Поделись книгой с друзьями! Помощь сайту: донат на оплату сервера |
Краткое содержание книги "Мой дзядзька Лунеш"
Аннотация к этой книге отсутствует.
К этой книге применимы такие ключевые слова (теги) как: antique
Читаем онлайн "Мой дзядзька Лунеш". [Страница - 2]
- 1
- 2
- 3
- 4
- . . .
- последняя (14) »
— Люблю гарод! Паненкі абавязаныя захапляцца ружамі ды рамантычнымі заходамі. А я больш задавальнення атрымліваю, калі прыходжу сюды нарваць пятрушкі і цыбулі. Кветкі бульбачкі і парасонікі кропу — чым не букет? Глядзі, маленькія агурочкі! — яна прыўзняла з зямлі доўгую плець з жоўтымі кветкамі і з мезенец велічынёй агуркамі, паказала мне і асцярожна паклала назад.
— Ты даўно тут жывеш? — няўзнак пацікавіўся я.
— Даволі, — нявызначана працягнула дзяўчына. — Паглядзі, радыска! Як павабна тырчыць з градкі, так і просіць пацягнуць за хвосцік!
Іза вырвала пучок радыскі, прыхапіла пару буйных памідораў і ўручыла мне ахапак духмянай зеляніны.
— На кухню! — выгукнула яна. — Паміраю ад голаду!
Нас чакаў накрыты стол. Велізарная патэльня амлету па-сялянску: з бульбачкай, сырам, каўбаскамі, салодкім перцам і зелянінай. Збанкі з гусіным паштэтам, салёным сырам, сметанковым маслам, варэннем і мёдам. Плеценая хлебніца, поўная гарачых булачак.
— Гэта, вядома, не сняданак, але трошкі пад'есці можна, — заявіла Іза, раскладваючы амлет. — Ты не саромейся, еш. Хлопчыкам трэба сілкавацца як след, ты ж яшчэ расцеш!
Словы пра хлопчыка я вырашыў недачуць, хоць, шчыра кажучы, стала крыўдна. Я ж спадзяваўся, што здаюся ёй вялікім ды моцным мужчынам, а не малечай, што «яшчэ расце».
Калі мы прыкончвалі апошнія булачкі, запіваючы іх гарбатай, кухонныя дзверы адкрыліся, і ў белым купальным халаце ўвайшоў дзядзька Лунеш.
— Петэр! — ён шырока раскінуў рукі, нібы збіраўся абняць нас абаіх. — Дзеці, чаму вы не пабудзілі мяне? Добра хоць я не прапусціў сняданак. Давайце пакуль пройдземся трохі. Ці ты стаміўся і хочаш прылегчы?
Вядома, пры Ізе я не прызнаўся, што сапраўды хацеў бы адпачыць, i мы пайшлі ў сад, атрымліваць эстэтычнае задавальненне ад знакамітых руж дзядзькі Лунеша. Іза дэманстратыўна пазяхала i хутка ўцякла.
— Збегла на гарод, — усміхнуўся дзядзька. — Ну, як табе гэта дзівоснае стварэнне?
— Ты не пісаў мне, што ажаніўся, — папракнуў я.
— Не спадабалася неспадзеўка? Ах, Петэр! Калі б ты ведаў загадзя, то ўявіў бы немаведама што! Непрыступную прыгажуню з пярсцёнкамі на дзесяці пальцах і з чароўным люстэркам у кішэні. Ці сварлівую цётку ў зашмальцаваным каптуры, з галавой пагружаную ў кухонныя клопаты. А без падрыхтоўкі тваё ўспрыманне было чыстым, i ты ўбачыў Ізу такой, якая яна насамрэч i ёсць. Яна дастойная захаплення, i я хацеў, каб ты першы раз зірнуў на яе як на прывабную юную незнаёмку, якая выклікае жаданне i каханне, а не як на маю жонку.
— Але навошта?
— Так больш займальна, ты не згодны?
— Я ледзь у яе не закахаўся! — абурыўся я.
— Ледзь? — дзядзька здаваўся расчараваным. — Я разлічваў, што ты закахаешся з першага позірку.
— Чаму? — я нічога не разумеў.
— Яна здаецца табе брыдкай?
— Што ты, не! Яна цудоўная, проста... яна твая жонка.
— Добра, — дзядзька махнуў рукой. — Хадзем снедаць.
У сталовай я прыемна здзівіўся таму, як часта i смачна елі ў гэтым доме. У параўнанні з бедным школьным рацыёнам, якім я здавольваўся сем гадоў, тут квітнеў культ празмернасці ў ежы і піцці. Макароны з марынаванымі артышокамі i цёртым сырам, агурочная салатка, круглыя пасыпаныя пятрушкай тэфтэлі, запечаная курыца, кменавыя аладкі з вэнджанай стронгай, фрыкасэ з крэветак, бульбяныя катлеткі, а на салодкае аб'ёмістая міска трускалак са смятанай i цукрам.
Першыя некалькі хвілін я адчайна баяўся здацца Ізе абжорам, браў ежу маленькімі кавалачкамі і павольна, старанна жаваў. Але потым паглядзеў, як драпежна распраўляецца са сняданкам дзядзька, як смачна Іза ўгрызаецца ў курыную ножку, — і спакойна пачаў нагружаць на талерку горы, узгорачкі і астраўкі ежы. Падобным апетытам могуць пахваліцца толькі людзі, што не маюць праблем і нячыстага сумлення. Пахваліўся, такім чынам, i я, бо здолеў дабрацца да дэсерту, пакаштаваўшы ўсе стравы, i нават не расшпіліў пояс.
Выпіўшы два кубкі кавы з малаком, дзядзька Лунеш паскардзіўся:
— Мне трэба ад'ехаць. Паспрабую вярнуцца да абеду, але не чакайце, магчыма, затрымаюся.
--">- 1
- 2
- 3
- 4
- . . .
- последняя (14) »
Книги схожие с «Мой дзядзька Лунеш» по жанру, серии, автору или названию:
Анна Джейн - Солнечные искры. Мой идеальный смерч Жанр: Современная проза Год издания: 2015 Серия: Звезда Рунета |
Наталия Евгеньевна Соколовская - Винтаж Жанр: Современная проза Год издания: 2014 |
Анна Семироль - Бегство налегке Жанр: Современная проза Год издания: 2005 |