Claude Piron - Malmalice

class="book"> La tri unuaj pecoj de ĉi tiu kolekto sendube

ŝuldiĝas al bezono igi psike asimileblaj fak-

tojn tiel barbare sensencajn, ke ili defias

sanan prudenton.

BOMBOJ FALIS

Ĉi tie iam estis domoj

kaj kantoj sonis tra l' aer'.

Nun staras nigraj domfantomoj

timige mutaj en vesper'.

Ĉi tie iam infaneto

soldaton ludis kun plezur'.

Nun kuŝas korpo de poeto

tordita, ĉe brulanta mur'.

Ĉi tie iam regis lumo

kaj vibris varma vivosent'.

Nun ŝvebas ĉie akra fumo,

funebre peza en silent'.

Ne pasis longa tempodaŭro,

rapide venis buĉa ŝtorm',

senteblas ĉie nur bedaŭro:

trankvilas urb' en morta dorm'.

PREMSONĜO

Ekdetrue en mallumo

venis brue granda zumo,

prenis brute en la fumo

vivojn de la ter'.

Se matenoj bonodoris

en ĝardenoj kiuj floris,

ĉiaj benoj forvaporis,

restis la sufer'.

                Ili ŝutis ŝtalan ŝtormon

                sur la homan pacan dormon,

                ŝanĝis ĉion en senformon;

                sangis tuta land'.

                Kaj la domoj estis pestaj,

                kaj la homoj iĝis bestaj,

                nur malbonoj estis restaj;

                ĉesis ĉiu kant'.

En infera karnavalo

sub la fera arma falo

iĝis tero karda valo,

ĉu reeblos vek'?

Kaj la kortoj fumis putre,

kaj la korvoj nubis supre,

kie korpoj kuŝis nutre

logaj al la bek'.

Sub mortiga bomba kraĉo

vivoj iĝis torda kaĉo

preta por la morda maĉo

de malsata hund'.

El la vento kiu muĝis,

el la venko kiu ruĝis,

el la venĝo, kien fuĝis

vi kun via vund'?

                Premas min ĉi ĉio naŭze,

                tremas daŭre mi senkaŭze,

                ĝemas mia kor' senpaŭze

                dum sencela ir'.

                Ĉu neniu kun mi solu?

                Ĉu nenio min konsolu?

                Ĉu nenia sorto volu

                ĉeson de la ŝir'...?

LULKANTO

Ekdormu do frateto,

ne pensu plu pri ĝi,

ekdormu en kvieto

kaj zorgu pri neni',

                forgesu pri ruino,

                forgesu pri la bomb',

                ne ploru pri patrino,

                ne pensu pri la tomb',

foriris la soldatoj,

mutiĝis la pafil',

nun regas sur la stratoj

denove la trankvil'.

                Ekdormu frato kara,

                forgesu pri la lac',

                disfalis temp' amara,

                hodiaŭ estas pac',

Se paĉjo kun "adiaŭ!"

foriris en maten',

forgesu ke hodiaŭ

ne eblas plu reven',

                nur sonĝu pri insuloj

                en suna malproksim'

                en kiuj por etuloj

                ne plu ekzistus tim'.

Vin lulas anĝelkanto

el ora paradiz'

... Ne veras, ke l' lulkanto

frosttremas sub ĉemiz'...

Kiam vivspertoj restas neasimileblaj, ja tipa

solvo por pluvivi sanmense estas ilin ignori.

Strebadon tiudirektan verŝajne priskribas la

sekvanta poemo, kvankam kompreneble la ado-

leskanta aŭtoro ne komprenis ĝian signifon,

kiam li ĝin verkis.

LA PIOĈANTO

La viro pioĉis, pioĉis

ŝtonetan kaj hardan la teron,

sub brulo, sub brilo, pioĉis,

spitante la ardan someron.

                La basko ĉemiza eliris

                el sub pantalono malpura;

                frapante li akre elspiris,

                kun peno, per spiro terura.

Sub lia ĉemizo ŝvitplena

muskoloj laŭritme sin rulis

kadence kun movo la pena.

Sub moko de suno li brulis.

                Hararo brilgrasa malsekis

                kaj gutojn fluigis vizaĝo,

                pioĉe li teron revekis,

                pioĉe kun frapa kuraĝo.

Jam milojn da miloj da jaroj

la truon en tero li fosis

sub suno, sub lun', sub stelaroj,

sub pluvo aŭ vento, pioĉis

                sen ia ripoza sekundo,

                senhalte, en prema silent',

                dum sale ŝvitegis la frunto,

                li fosis sen zorgo pri sent'.

Kaj kiam sub brula la bluo,

en varma senventa aer',

finfine profundis la truo

pli grande ol la malesper',

                de si li ekprenis la koron

                kaj tutan la amon la sian,

                kaj tutan la sian doloron,

                kaj tutan la vivon

--">