Claude Piron - Malmalice

malforto.

Mi rigardis en spegulon

kaj mi estis terurita

ĉar la homo kiun mi vidis

portis sur la ŝultroj tiom

da mizero

tiom

da ronĝa zorgado

ke li zigzagis duonfale

en senluma pejzaĝo

ĉerande de klifo

kaj piede de l' klifo

nigre ŝaŭmis

morto.

Mi rigardis en spegulon

kaj mi vidis grizharulon

kun io serena kaj eĉ

humura

en la rigardo

de li estis ja forprenita ĉio

kio igis lin sekura

kaj do

zorga

kaj malpeze li paŝis

en la mano de dio.

                Mi rigardis en spegulon

                kaj mi vidis frenezan maljunulon

                kun korpo kaduka

                kaj menso redirada

                redirada redirada

                redirade rediranta

                ĉiam la samajn vortojn

                kiuj estis por li

                la sumo de la saĝo

                kaj por la homoj ĉirkaŭe

                ...

                ve! por la homoj nur neniaĵo

                aŭtomata.

Kaj jen okazis io plej stranga:

la maljunulo mem rigardis en spegulon

kaj li vidis estaĵon

en kiu samtempe samloke travideblis

interplektite

kvazaŭ kunteksite

bebo kaj junulo, viroj juna kaj eksjuna

kaj ankaŭ

la multjara cerbaĉulo mem.

Kaj ĉi tiu stranga

multpersona estaĵo

rigardis en spegulon

kaj tie kapriolis

karambolis

aŭ izolis

jen roko jen floro

jen malsata tigro

jen ŝafo sendefenda

jen groteska dinosaŭro

jen simio lerta kaj sperta

jen homo

simpla homa homo.

                Kaj tiam la maljunulo

                eksplodis per ridego

                tiel sonora

                kaj gaja kaj intensa

                ke trans la korpolimojn

                li dis-elkarniĝis

                eksterkosmen

kaj jen li sentis

ke per unu ekstremo li tuŝas

inferon

kun torturista vizaĝo

tordita malame

en izola mizerkoreco

dum per alia ekstremo

li flugas

alten

pli alten

plej alten

al nevortigebla renkonto

tra lumo eterna

amen.

KAJ TIEL PLU

Vi grumblas.

Kun la pantoflaj piedoj sur seĝo

kaj la gluteoj sur brakseĝa rembur',

kun la dorso komforte subtenata

de pufa apogilo

li legas la gazeton.

Vi grumblas.

En la kuirejo vi ne ĉesas

iradi kaj venadi

reveni kaj reiri

kun manoj senripozaj

kaj cerbo kalkulanta

kion manĝi hodiaŭ

kaj vespere

kaj morgaŭ tagmeze

kaj morgaŭ vespere

kaj dimanĉe

kaj tiel plu

kaj tiel plu

plu plu plu plu.

Vi grumblas.

Kun unu mano enpoŝe

kaj alia ĉe la cigaredo

li sur balkono staras

kontemplante la printempon

kaj la preterpasantajn

knabinojn

estetikule.

Vi grumblas.

Al la lavĉambro vi malsupreniras

kun korbego plenplena je vestoj kaj tukoj

kaj cerbo kalkulanta:

pantalonon por la etulo

ŝuojn por la granda

pluvmantelon por Suzana

kaj fliki lian jakon

kaj tiel plu

kaj tiel plu

plu plu plu plu.

Vi grumblas.

Li iras labori.

Alportos li la monon.

Post paŭzo en drinkejo

plena je fumo kaj akraj odoroj

post kartludado aŭ diskuto politika

mastramiene li zigzagos

hejmen.

Vi grumblas.

Dum li laboris fore

viaj manoj ne haltis

nek viaj kruroj

nek via dorso

nek via cerbo

nek via buŝo

mallaŭte grumblanta

plu plu plu plu.

Vi grumblas.

Sur la blanka littuko

kiun vi lavis

premanta sur vi

sian ursan korpon

li riproĉas

vian negajecon,

kaj dume aktivas

la dikaj manoj sur vi

kaj la lipoj sur vi

kaj la ventro sur vi

kaj la lango en vi

kaj tiel plu

kaj tiel plu

plu plu plu plu.

Vi grumblas.

Plenigante la dokumenton

per sia dika malrapida skribo

sub via nomo

kontraŭ profesi'

li simple metas

sen.

Kaj vi nur grumblas

plu

--">