Claude Piron - Malmalice

    tro suferigas por taŭge satigi

    eĉ se viktimrolo multloke bonfamas

ĉu morten?

    oscedas tro vakue la kavo

    por pravigi

    la streĉon de tuta pena viv'

ĉu progresen?

    sed progreso odoras je trompo

    ĉar se ion per unu mano ĝi donas

    alion ĝi reprenas per la dua.

Kaj dume la demando reeĥas en la kosmo

kiel en resona senhoma kaverno

nerespondite.

Mi salutas vin, ho celo de la homoj!

Dum al vi ni dediĉas

tiom da energio, da sango, da ploroj,

da kuraĝo kaj timo,

da cerbumo, da koro kaj karno vundataj

kaj da siniluziado

dum ni interpuŝiĝas barbare

interfrate batalas

kruele batas puŝas frapas

dum ni kuras al la tereno

de morala konkuro

por loki nin unuaj

en la konkurso de l' justuloj

kaj superece rigardi la aĉulojn

kiuj faras krude

kion ni subtile faras

dum haŝiŝe aŭ brande ni povas vin kapti

aŭ flegas memkompate nian falsan rezignon

je vi

vi staras transe

vualita nekonata nenomebla

kaj ni ne scias

ĉu vi estas absurdo aŭ senco.

Kaj tamen mi turnas min al vi

solene

por elmeti

la pugnon de mia ribelo

la palon de mia tim'

la grandajn okulojn de mia admiro

la ridaĉon de mia cinik'

kaj, de mia espero,

la manojn malrapide malrapide

malfermiĝantajn

kaj mi salutas vin, ho celo de la homoj,

vi transmonda pura fonto

al kiu blinde baraktas

senfino da soifantoj.

Jes mi klinas antaŭ vi mian kapon

salute

ĉar egale ĉu vi estas

post la mizeraj miraĝetoj de ĉi-mondo

la monstra miraĝego

aŭ post la kontentigetoj de la vivo

la finfina definitiva kaj absoluta

45

kontentigo,

el la nekona mallumo

jen ekbrilas flagrete

apenaŭ lumanta, jes ja,

sed tamen videbla certaĵo:

kio ajn vi estas

aŭ neestas

almenaŭ vi estas pli forta ol ni.

ĜEMELOJ

Mia malĝojo kaj mia ĝoj',

paro ĝemela vi tenas vin kune

tra mia vivo, en mia kor',

kaj vi prilumas jen nigre jen sune

la tutan iron de mia voj',

glata ĉe rido, kruta ĉe plor'.

                Peza turmento, mia malĝoj',

                kial animon vi tordas misforma,

                ke ĝi vagadu en agoni',

                kripla hundaĉo de nokto sendorma,

                lame pelata, hurla ĉe boj',

                amsoifanta orfo de Di'?

Kaj mia lumo, vi mia ĝoj',

kial vi ĉion ordigas serene

kiam la vivo ĝermis el mort'

kaj vi aperas diskrete kaj bene

ĉe mia pordo, sur mia sojl',

ore lumanta fonto de fort'?

                Kial malĝojon, vi mia ĝoj'

                provas brakumi per gesto gastama

                kiel bubaĉon kisas patrin'?

                Ĉu volis Dio ke lum' via flama

                iĝu kun ombro viva aloj'

                ĉar tiel lernas frukti l'anim'?

SPEGULE

Mi rigardis en spegulon

kaj la bebo kiun mi vidis

havis rondajn okulojn

avidajn je scio

ĝi fermadis malfermadis

la maneton

kvazaŭ por ion kapti

ĉu la signifon de l' mondo

en kiun li ĵetiĝis?

                Mi rigardis en spegulon

                kaj la knabo kiun mi vidis

                faris grimacojn petole

                kaj li iĝis io ajn

                jen klaŭno jen gravulo

                jen simio jen mefistofelo

                jen simpla bubo ridanta

                kaj li amuziĝis.

                Dio! Kiom li amuziĝis

                nur pro tio ke li estis

                ajnulo.

Mi rigardis en spegulon

kaj mi vidis ulon senĝojan

korpe misproporcian

kun turmento videbla

sur ĉiu trajto vizaĝa

kaj io jen aroganta

jen honta

en la sinteno

kaj mi sentis min kulpa

ĉar mi ne komprenis lin.

Mi rigardis en spegulon

kaj mi vidis junan atleton

kun tonusaj muskoloj

kaj kapo lumigita

per la larĝa rideto de l' memfido.

Pantere facilmova

li iris

konkeri la mondon.

                Mi rigardis en spegulon

                kaj la viro kiun mi vidis

                havis la lace pacan vizaĝon

                de tiu kiu luktis

                stumblis falis

                sed la sorton venkis finfine

                lerninte pri sia forto ion

                kaj multon pri sia

--">