Claude Piron - Malmalice

harobel',

ke honta pri don' sen utilo,

mi ĝin reĵetis al ĉiel'.

                Pri tonoj plaĉaj al la koro

                nova ideo al mi venis

                kaj, ŝtele, de anĝela ĥoro

                mi la plej belan kanton prenis.

                ... Sed dum vi nur frazeton diris,

                muzikis tiel via voĉ'

                ke ne doninte mi foriris

                kun plena kor' da memriproĉ'.

Kaj por donaco belkolora

pri kiu mirus la homar',

per fortostreĉo penlabora

mi ŝtelis bluon de la mar'.

Kun kelkaj vortoj de gratulo

mi min preparis por la don'

... Ve! bluis tro via okulo,

ne eblis tiu ĉi propon'.

                Sed, strange, kiam mi donacis

                manke de ĉio granda nur

                ĉi koron, kiu tiom lacis

                de l' longa serĉa aventur',

                anstataŭ rigardaĉi moke

                la signon de mia malriĉ',

                vi donis vian reciproke

                kaj min kondukis al feliĉ'.

OMBROJ DIMANĈAJ

Mi konas vian vizaĝon.

Mi renkontis ĝin tro ofte

sur la stratoj de dimanĉa urbo

kaj mi scias

ke ĝi fantomos al mi

kie ajn mi min kaŝos.

Mi konas vian vizaĝon

kaj viajn manojn harditajn

kaj la lacan kurbon de viaj ŝultroj.

Ili min trafis en Novjorko

en Frankfurto kaj en Singapur',

en Jaunde kaj en Prago,

sur la muzikplenaj stratoj

de Rio de Janeiro,

kaj sur la avenuoj de suna dimanĉo

en Sydney.

Mi konas vian obtuzan voĉon.

En Aŭstralio ĝi parolas malte,

en Svislando hispane,

kaj armene en soveta Georgi'.

En Londono ĝi odoras je palmoj malproksimaj,

kaj je proksimaj en Kinŝaso.

Sed egale ĉu ili ĉerpis vin

el homujo ekstera aŭ enlanda,

eterne samas la vizaĝo

kaj la nevidebla pezo sur la ŝultroj

kaj la okuloj

en kiuj esper'

estingiĝis.

Sur la stratoj dimanĉaj de la urbo

vi paŝas priplorinde

kun terura ŝarĝo el soleco

kaj fremdeco

en vira duopo aŭ triopo

senkolora senkolera

kun vakua rigardo fiksita

al ŝtopita horizonto

kie tagiĝas

neniam.

SENPOVECO

Vi ploras

mi rigardas vian junan vizaĝon

tiel belan kiam ĝi ne larmas

kun la grandaj naivaj okuloj

fenestro al infana mondo

la flamfloro de via buŝo

kaj haŭto tiel freŝe glata

ke ŝajnas

kvazaŭ vi ĝin ricevis ĵus

kaj dume vi ploras

mi rigardas vian junan vizaĝon

kaj jaroj fluas for antaŭen en mia cerbo

mi vidas ĝin sulkita kiel pometo postvintre

kun multe da grizo en la okuloj

kun velkinta buŝo

kaj haroj senkoloraj

eble vi repuŝe malbelos

ĉu grase dika

ĉu malmole eta seka

kiel sensuka branĉo

preta por rompiĝo

eble vi estos bela ankoraŭ

laŭ la beleco de grandaĝo

kun vivsperto legebla sur ĉiu trajto

kaj flagre en okulo la brila lumo de humur'

se nur vi plu vivos

37

kaj dum vi plore

esprimas vian malesperon

pri tiu memcentra knabo

kiu ludis per viaj korpo kaj sentoj

kiel per pilko

kiun la ludintoj post la matĉo forlasas

mi aŭskultas

mi komprenas

mi sentas amikecon

kiun mi volus trafe komuniki

kaj mi aŭdas ke morgaŭ eble vi mortigos

la maljunulinon kiu vi iam povus esti

turnante kontraŭ vin

la agreson

kiu devus celi al li

kaj mi balbutas

kaj miajn okulojn plenigas stulteco

mi ne trovas la vortojn

savajn

nek la teneran geston kiu

vin tiri povus el la marĉo

mi stumblas ĉe granda vasta abisma

manko

da solvaj ideoj

mi kolizias ree kaj ree

kun la kaptilaj muroj

de mia senpotenco

kaj dume

vi ploras plu.

BALADO PRI LAKEO DE IMPERIISTOJ

"   Obscena estas li vipur'

    kaj plago de la sindikato,

tion deklaris sen humur'

pri li la Centra Komitato.

Do lin ne aŭdu, marksa frato:

lin tordis lerta manipul'

de propagando kaj vulgato;

li estas nur reakciul'.

                "Li laŭte blekas pri tortur',

                vortaĉas kontraŭ aŭtokrato,

                eĉ diras ke nia struktur'

                socia servas al eksplŭato,

                sed ĉefe signas lin stigmato

                ke li favoras al pravul'

                eĉ kontraŭ parti-aparato:

                li

--">